Στην έκδοση αυτή παρουσιάζεται πλήρως σχολιασμένη η πρώιμη φιλοσοφία του Φρειδερίκου Νίτσε, μες από δοκίμια και ανέκδοτα σημειωματάριά του, όπου εξετάζει, υπό πολλαπλές οπτικές, το φαινόμενο της αρχαιοελληνικής Τραγωδίας. Κεντρικό θέμα: ο άνθρωπος απέναντι στο ʼδηλο της Ύπαρξης - ή την αυθαιρεσία των θεών!
Παρακολουθούμε τη γένεση των πρώτων σπινθήρων της σκέψης του, απ`τα μαθητικά του χρόνια και την επεξεργασία τους ως το τέλος της ζωής του. Η γοητεία του πειραματισμού συνδυάζεται με ποιητικές εκλάμψεις (άκρως ζαρατουστρικές) και πηγαίο, αυτοσχέδιο στοχασμό.
"Ονομάζω τον εαυτό μου τον τελευταίο φιλόσοφο, γιατί είμαι ο τελευταίος άνθρωπος. Κανείς άλλος δε μου μιλά - μόνο εγώ. Κ` η φωνή μου αντηχεί σα φωνή ετοιμοθάνατου. εσύ, αγαπημένη φωνή, εσύ φέρνεις τις τελευταίες ριπές καθετί ανθρώπινου - άσε με, λοιπόν, μία ακόμα στιγμή σε σένα να μιλήσω, τάχα ότι με σε φεύγω μακριά απ` τη μοναξιά, στους ανθρώπους πηγαίνοντας και πάλι, στην αγάπη πηγαίνοντας και πάλι, γιατί η καρδιά μου δε θέλει να πιστέψει ότι η αγάπη πέθανε· και μ` αναγκάζει να μιλάω σε μένα, σα νάμασταν δυο.
Σημείωμα του μεταφραστή για τη β` έκδοση || Σημείωμα του επιμελητή για τη β` έκδοση || Σημείωμα του μεταφραστή για την α` έκδοση || Βιβλιογραφία || Συντομογραφίες || Τα πρώτα δοκίμια (1870) || Τα σημειωματάρια (1864-75) || Παράρτημα Α` || Παράρτημα Β` || Ευρετήρια
