Ο Τάσος Γαλάτης (1938), από τη Ζούρτσα της Ηλείας, γράφει ποίηση σπάνιας ρυθμολογίας και ταπεινότητας. Συναντιέται και ταυτίζεται συναισθητικά με τους σπουδαίους προγόνους του, τους ανώνυμους των μύθων και της ιστορίας: από τον τυφλό Οιδίποδα μέχρι τα ξυπόλυτα παιδιά του Ηράκλειτου, τους τελευταίους Βυζαντινούς και τους ήρωες του Εικοσιένα. Με πρόσχημα τη δική του οδοιπορία Φάληρο, Καλογρέζα, Νέα Ιωνία- ανασταίνει, όπως ο Μίμαρος στον μπερντέ, τους ήρωές του, τα δράματα και τα θύματα του αιώνα του? προσφέρει άσυλο στους άστεγους και περιθωριακούς, στους άμοιρους μετανάστες και τ αδέσποτα ζώα.
Υψηλής στάθμης χαμηλόφωνη ποίηση.

Η ΝΟΣΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟΝ

Υπάρχουν βεβαία πολλοί τρόποι
ν ανακαλύψει κανείς την ποίηση
έτσι κι αλλιώς μεγάλος ή μικρός ποιητής
κανένας δεν γλυτώνει,
θα νιώσει κάποτε στη σάρκα του
τα δόντια της αρπαγής
και τότε το παλιό βιολί του δύστυχου Πολέμη
βουβαίνεται και δε λαλεί
αν λάλησε κι αυτό ποτέ του.

Έργο εξωφύλλου: Ιωάννης Αβραμίδης, Μορφή 1964.