Η Έλλη ήταν μία γυναίκα χειραφετημένη που ζούσε με τον άνδρα της και το παιδί τους. Ήταν πολύ καλή ζωγράφος και το ταλέντο της αναγνωριζόταν στον χώρο της.
Η απώλεια των γονιών της ήταν ένα γεγονός που τη στιγμάτισε. Τα κόκκινα τριαντάφυλλα όμως και οι καρμικές συναντήσεις της 12ης Μαΐου τής άλλαξαν τη ροή της ζωής της, αφού συνάντησε τον έρωτα που περιμένουν όλοι οι άνθρωποι απανταχού της γης.
Δώδεκα Μαΐου ξανά... Τώρα πια εναποθέτει το ύστατο αντίο μέσα σε αυτούς τους στίχους:
Μα το δικό σου αιώνιο θέρος δεν θα σβήσει
της ομορφιάς την κατοχή δεν θα τη χάσεις
κι ο Χάρος δεν θα καυχηθεί πως μπήκες στη σκιά του
Θα λάμπεις πάντα εσύ μέσα σ’ αιώνιους στίχους.
Γουίλιαμ Σαiξπηρ