Ο κύκλος της ζωής αρχίζει και κλείνει.
Είναι ο καιρός για περισυλλογή, στοχασμό και αναπόληση. Τα γεγονότα μιας ζωής παρελαύνουν σαν κινηματογραφική ταινία διεμβολίζοντας τον χρόνο.
Αναπολώντας τα τώρα, μετά παρέλευση πάνω από μισό αιώνα, αφήνουν μια γλυκόπικρη αίσθηση την ίδια που αφήνουν οι πολυκαιρισμένες κιτρινισμένες, ασπρόμαυρες, παλιές φωτογραφίες που βλέποντάς τες νοιώθεις ένα περίεργο σφίξιμο στην καρδιά.
Από μικρό παιδί είχα μια αίσθηση απλού παρατηρητή. Παρακολουθούσα και κατέγραφα τα γεγονότα σαν σε βιντεοταινία, χωρίς να λαμβάνω μέρος σε αυτά οπού μπορούσα και χωρίς να τα ερμηνεύω. Η ερμηνεία γι’ αυτά έγινε αργότερα, συνήθως αρκετά αργότερα. Παρακινδυνευμένη η βιαστική ερμηνεία. Γι’ αυτή χρειαζόταν χρόνος.