Ως προέκταση των ανθρώπινων ψυχών, έρχεται η προδιάθεση στην προσευχή – σαν ορμέμφυτο κομμάτι όσων βρίσκονται στο υπόβαθρο των ζωών μας, μα ζωτικής σημασίας. Σαν λέξεις «άλεκτες» και σαν ευχές μιας άλλης ζωής, ενδότερης. Αυτές προσπαθεί να συλλάβει και η ποίηση, αλλά και η τέχνη, γενικότερα. Όλα ενδείξεις μιας χάριτος που μένει κάπου να τη συναντήσουμε. Και τη συναντάμε – το πιο συχνά, τη νύχτα. Γιατί η νύχτα είναι μια ώρα που οι άλλοι εαυτοί και οι άλλες ζωές ζωντανεύουν. Είναι το μυστηριακό του σκοταδιού και του ημίφωτος που περισυλλέγει ό,τι αφήνουμε να αγνοείται. Με έναν παράδοξο τρόπο, όλα είναι πιο καθαρά τη νύχτα για τον μέσα κόσμο. Οι preghierae notturnae (νυχτερινές προσευχές) είναι ακριβώς αυτό. Ένας άλλος κόσμος,  νυχτερινός. Ποιήματα προσευχές, που γράφτηκαν τη νύχτα, για τη νύχτα. Λέξεις που προσπαθούν να συλλάβουν το ασύλληπτο. Λέξεις που προσπαθούν να αγγίξουν το ανέγγιχτο. το πιο ασύλληπτο κι ανέγγιχτο απ’ όλα. Της νυχτός.