Το καλοκαίρι τελείωνε, το έβλεπε. Τα καράβια ήταν πιο γεμάτα, τα φιλιά μεταξύ συγγενών και φίλων πιο πολλά και η ευχή για καλό χειμώνα αντικαθιστούσε το "γεια σου". Η Χριστίνα μετρούσε τις μέρες που έμεναν. Ήταν λίγες. Ο καιρός πέρασε πιο γρήγορα απ’ όσο περίμενε και φοβόταν ότι το μόνο πράγμα που δεν της είχε "περάσει" ήταν ο Γιάννης. Μπορεί εκείνος να μην ήξερε πού ζούσε ή πού δούλευε η Χριστίνα, μπορεί να μην τον άφησε να χωρέσει πουθενά στο μικρό, μαγικό μέρος που γνώρισε, αλλά μέσα της κάτι πονούσε ακόμα.