29 και κάτι ποιήματα καθαρά, χωρίς ήλιο να μετοικούν σε μια αιώνια ζωή, μοιρασμένα, βαφτισμένα σε φιάλη χωροχρόνου, ειπωμένα σε άλαλα τηλεφωνήματα, ψιθυρισμένα σε εύθραυστους ύπνους, ακουμπισμένα σε νερό και λάσπη πάντα με συντροφιά τη μοναξιά του κόσμου στην πρώιμη καλοκαιρινή θολούρα. Μια απολογία στο φως που δεν καίει, στην κραυγή του ψυγείου και στη θεά τύχη που θα ‘ναι πάντα μια τρύπα στο μέλλον. Η ερμηνόπαυση στις άρρωστες πολιτείες όταν ο κόσμος θα κάνει τα δικά του σε άλλη μια παγκόσμια μέρα χωρίς σήμανση.
