- "Και γιατί, κόρη μου, θέλεις να γράψεις για το ναυάγιο του `Ηράκλειον`;".
- "Διότι θέλω να κάνω ένα δώρο σ’ αυτούς που χάθηκαν, αλλά και σ’ αυτούς που έμειναν πίσω. Η ιστορία μου θ’ αποδείξει ότι νεκροί είναι μονάχα οι ξεχασμένοι. Αυτοί που παραμένουν στο μυαλό μας και στην καρδιά μας, είναι και θα είναι πάντα ζωντανοί!

Αυτοί είναι άλλωστε που θα πιάσουν με τα βρεγμένα χέρια τους το μολύβι και θα γεμίσουν τις σελίδες, θα σχηματίσουν με το χνώτο τους σύμβολα και εικόνες, θα τολμήσουν παρεμβάσεις αλλά και παραλείψεις και τέλος θα στρέψουν την πλοκή της ιστορίας προς τα εκεί που νοιώθουν ότι τους καρτερούν η δικαίωση και η γαλήνη...

Μέσα απ’ αυτό το βιβλίο, θα στείλουν το μήνυμα ότι συνεχίζουν να ζουν...

Ότι είναι οι συγγραφείς σε μια ιστορία που τους αφορά και συνεπώς διεκδικούν το δικαίωμα να φτιάξουν αυτοί την αρχή και το τέλος... μια αρχή που μοιάζει με τέλος και ένα τέλος που θυμίζει αρχή!"
- "Και τί τίτλο θα βάλεις στην ιστορία σου;"
- "Οι Αξέχαστοι... έτσι δεν τους έχει βαφτίσει η καρδιά σου, μαμά;"
- "Ναι, παιδί μου, έτσι : Οι Αξέχαστοι!"