[…] Ύστερα μπήκαν στο πλοίο, και, µε μια χαρά που δε λέγεται µε λόγια, ξεκίνησαν για την Αθήνα. Όταν ο Μίνωας πήρε είδηση τι έγινε, λύσσαξε απ’ το κακό του. Δεν ήταν δα και λίγο. Όχι µόνο ο
Θησέας σκότωσε το Μινώταυρο, όχι µόνο το έσκασαν όλοι, αλλά τους βοήθησε η κόρη του η Αριάδνη, και το χειρότερο, πάει κι αυτή μαζί τους.
– Μα πού θα µου πάνε, θα τους πιάσω. Κι αμέσως πρόσταξε να ρίξουν τα καράβια στη θάλασσα και να τους κυνηγήσουν.
Μα τα καράβια, καθώς ήταν τρύπια, μόλις ανοίχτηκαν στη θάλασσα, βούλιαξαν όλα!
Ο Μίνωας γύρισε στο παλάτι απελπισμένος.
«Και να σκεφτείς, μονολογούσε, πως για όλα αυτά φταίει η Αριάδνη».
Στο τέλος όμως, ανίκανος να κάνει τίποτα, σκέφτηκε πιο λογικά και είπε.
«Δε βαριέσαι. Ήταν θέλημα των θεών. Κι έπειτα, είναι κόρη µου. Ας είναι για το καλό της. Μα κι ο Θησέας, για να πούμε την αλήθεια, δεν είναι και κανένας τυχαίος, αφού είναι γιος του Ποσειδώνα». Κι αφού τα δικαιολόγησε έτσι, κάπως ησύχασε.
Το πλοίο του Θησέα έκανε ένα σταθμό στη Νάξο και χρειάστηκε να περάσουν εκεί τη νύχτα. Όλοι έπεσαν να κοιμηθούν στην αμμουδιά. Το βράδυ όμως ήρθε στον ύπνο του Θησέα ο Διόνυσος, ο θεός του κρασιού και της ευθυμίας...