Η αρχή της μη επέμβασης/μη ανάμιξης στις εσωτερικές υποθέσεις των κρατών είναι ένα εργαλείο το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί τόσο για ευγενείς όσο και για ιδιοτελείς σκοπούς. Η αρχή αποτελεί όχι απλά το παρακολούθημα της έννοιας της κυριαρχίας, αλλά και έναν δημιουργικό κανόνα που όταν λειτουργεί με αμοιβαιότητα, ειδικά στο πλαίσιο της διεθνούς οργάνωσης, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τη συνεργασία και την εμβάθυνσή της, ακόμα κι αν αυτό συνεπάγεται τη μετάσταση της κυριαρχίας σε μια μετακρατική οντότητα. Σε αντίθετη περίπτωση, η αρχή αποτελεί απαραίτητο όρο για την απλή συνύπαρξη σε ένα αποκεντρωμένο
διακρατικό σύστημα, όσο αυτή, δηλαδή η συνύπαρξη, δεν απειλείται από την ουσιαστική ανισότητα μεταξύ των κρατών και τις καταναγκαστικές εκφάνσεις της.
Εξάλλου, κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει την αδυσώπητη πραγματικότητα των διεθνών σχέσεων και την προσπάθεια του διεθνούς κανονιστικού φαινομένου να εμπεδώσει μέσα από τον νομικό καταναγκασμό τα πιο σημαντικά έννομα αγαθά της διεθνούς δικαιοταξίας· την ειρήνη, την ασφάλεια και τον σεβασμό των θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων και ελευθεριών. Στην πορεία αυτή, ο Χάρτης του ΟΗΕ και οι αρχές που κατοχυρώνονται ή συνάγονται απ’ αυτόν, «αναλαμβάνουν» πρωταρχικό ρόλο και το μεγαλύτερο μέρος της σχετικής ευθύνης. Συνθέτουν το θεμελιώδες εκείνο πλαίσιο μέσα στο οποίο, η ατελής διεθνής κοινωνία των κρατικών εγωκεντρισμών και ιδιοτελειών καλείται να επιβιώσει, να προοδεύσει και να εξελιχθεί, ακόμη και παρά τη βούληση των επιμέρους υποκειμένων της.
