Σε κάθε στάση πιο κοντά το άγνωστο το τέρμα
Μα να προλάβω μια στιγμή στο χώμα να πατήσω
Στο πευκοδάσος να χωθώ χωρίς να με προσέξουν
«Μην ξεχαστείς», μου γράφουνε οι βελόνες μες στο δέρμα

Σ’ αναπολήσεις παιδικές που φέρνει η μυρωδιά τους
Κένταυρους που θαυμάζουνε το γάβγισμα της φώκιας
Κουκουναριές που τρίζουνε και ρίχνουνε το μάννα
«Βιάσου», φωνάζει ο κότσυφας και κρύβεται στους βάτους

Γι’ άλλη δουλειά σας ήθελα, πεύκα μου αγαπημένα
Θα βάλω στη ρητίνη σας τον φόβο του θανάτου
Κι εσείς φροντίστε να γενεί κόκκινο κεχριμπάρι
Που θα το βρούνε πλάσματα από γυαλί βγαλμένα

Κι εκεί μαζί με βάτραχους, σκαθάρια και σκουπίδια
Θα βρούνε και τον φόβο μου κι ίσως να καταλάβουν
Τι έκανε τον άνθρωπο να κουβαλά μια θλίψη
Τον λόγο που δεν δάμασαν της μουσικής τα φίδια