Η σχεδόν σιωπηλή βροχή
θα με θεραπεύσει καθώς πέφτει,
λες και ο ήχος της
είναι ένα κρεβάτι στο οποίο μπορώ να ξαπλώσω
στην αγκαλιά σου
αφήνοντας το ποτάμι
της ζωής
να περνάει
εύκολα
και χωρίς βιασύνη,
έτσι όπως όταν ήμουν μαζί σου
όταν
ήθελα οι ώρες
να αργοπορήσουν
και ο ουρανός να θρυμματιστεί
και όλα τα νερά
αυτού του θεσπέσιου
κόσμου
να κυλήσουν μέσα μου
όπως η ανάμνησή σου
κυλάει
μέσα στο
ξύπνιο κορμί μου [...]
