Διαβάζοντας την ποίηση της Κατερίνας νιώθει κανείς ένα γλυκό συναίσθημα ευτυχίας και αισιοδοξίας. Το ίδιο συναίσθημα που νιώθεις όταν η Κατερίνα τραγουδά μια ωραία άρια από όπερα ή μια ρομαντική  μπαλάντα. Το πάθος ίδιο· η αγάπη για τη ζωή και τον άνθρωπο διάχυτα και στα δύο. Η Κατερίνα δίνει τον εαυτό και το είναι της γι’ αυτά που αγαπά.

Ο Stefan Anton George, γερμανός ποιητής του 19ου και 20ού αιώνα, μιλώντας για την αξία της ποίησης είπε μεταξύ άλλων: «Κάθε ποίημα που φέρει μαυρίλα χωρίς καμιά φωτεινή λάμψη, είναι πλαστό. Πιο πολύ συγκινεί εκείνη η τέχνη που μέσα της αισθάνεται κανείς την αναπνοή του καινούριου πνεύματος που κοιμάται». Η ποίηση της Κατερίνας περιέχει μαυρίλα. Ο πόνος και η θλίψη δεν κρύβονται από τα μάτια και το πρόσωπο μου. Φέρει όμως και άπειρες φωτεινές λάμψεις. Το κακό όνειρο έχει περάσει και τώρα γεύεται τα εδέσματα της ευτυχίας. Η δε αναπνοή του καινούριου πνεύματος είναι διάχυτη στην ποιητική συλλογή  Έρως.

Ανδρούλα Βασιλείου, Τέως Ευρωπαία Επίτροπος Πολιτισμού