Μες στον ψυχαναλυτικό πυρετό των αρχών τού 20ού αιώνα, ο Ντ. Χ. Λώρενς, το «χαϊδεμένο παιδί» των φροϋδιστών, υψώνει τη φωνή του ενάντια σ’ αυτό το ρεύμα και μαζί σ’ όλα τα ρεύματα της εποχής, με δύο δοκίμια μάλλον λογοτεχνικά παρά επιστημονικά. Πεπεισμένος πως «τέχνη ίσον αλήθεια», καταγράφει κι αναλύει –με πάθος, κέφι και θυμό– όσα συνέλαβε κι εξέφρασε ως λογοτέχνης σχετικά με τα πιο θεμελιώδη ζητήματα: το άτομο, την κοινωνία, την ηθική, τον έρωτα, την παιδεία, τη ζωή και τον θάνατο.
