Οι Αντιπροσωπευτικοί άνδρες (1850) του Ralph Waldo Emerson συνιστούν καθαυτό μια υπόδειξη ή, καλύτερα, μια μεγάλη υποσημείωση στο βιβλίο της Ιστορίας μας: ότι τα πρόσωπα γνέθουν τον ιστό της. Έτσι, διαλέγοντας έξι σημαντικές προσωπικότητες –Πλάτων, Σβέντενμποργκ, Μονταίν, Σαίξπηρ, Ναπολέων, Γκαίτε–, ο συγγραφέας διαλαμβάνει το θέμα του μέσ’ απ’ τον φακό τού ενός (που όμως κάνει για πολλούς), και παροτρύνει τον αναγνώστη να σκάψει βαθιά μέσα του και να βρει, μ’ όλο το απαραίτητο θάρρος, εκείνες τις ποιότητες που θα τον κάνουν να ξεχωρίσει. Τούτες οι διαλέξεις, συγκεντρωμένες σ’ έναν τόμο, είναι αντιπροσωπευτικές της πνευματικής κληρονομιάς του Έμερσον, ενός αντιπροσωπευτικού άνδρα της Αμερικής, κι ο σκοπός τους δεν περιορίζεται μονάχα στο να ιστορήσουν, αλλά, πολύ περισσότερο, να εμπνεύσουν και να παραδειγματίσουν. Ο αναγνώστης μπορεί να τις δει ως σπαράγματα βιογραφικά, μα θα ’ταν σκοπιμότερο –κι αποδοτικότερο– να τις εκλάβει ως έναυσμα ή αφορμή για το άγραφο βιβλίο της δικής του ζωής.