Στεκόταν στη πλαγιά του βουνού ανάμεσα σε δέντρα που πύκνωναν προς τα κάτω, προς τους πρόποδες, σχηματίζοντας ένα μεγάλο δάσος. Σήκωσε το βλέμμα ψηλά και τον έπιασε δέος. Τα δέντρα αραίωναν σταδιακά προς την κορυφή και παραχωρούσαν τη θέση τους σε ξερούς άγριους θάμνους που κι αυτοί με τη σειρά τους λιγόστευαν καθώς το βλέμμα του ανέβαινε ολοένα ψηλότερα, όπου γυμνοί γκρίζοι βράχοι δέσποζαν τεράστιοι και τρομακτικοί. Και ακόμα πιο πάνω, πολύ πιο ψηλά, εκεί που η πλαγιά χανόταν μέσα στον ασπρογάλανο ουρανό, ξεχώριζαν χιονισμένες μύτες που σμίγανε με τα σύννεφα.
«Θεέ μου, από εκεί πάνω έπεσα;» αναρωτήθηκε με τρόμο. «Και πως είμαι ακόμα ζωντανός; Ή μήπως δεν είμαι…»