Ο συγγραφέας αφηγείται προσωπικές του εμπειρίες από την ημέρα της εκδήλωσης του Πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου μέχρι την πτώση της Χούντας, επτά χρόνια και τρεις μήνες αργότερα.
Ως μαθητής του Α΄ Γυμνασίου Αρρένων Σερρών τότε, πίστεψε στα λόγια των καθηγητών του και των εκφωνητών του Κρατικού Ραδιοφώνου ότι όντως «η Επανάστασις έσωσε την χώραν από τον κίνδυνον του Κομμουνισμού» και άρχισε να οραματίζεται μια «Ελλάδα Ελλήνων Χριστιανών».
Όμως ο θείος του Μανώλης, που άκουγε απαγορευμένους ραδιοφωνικούς σταθμούς, όπως το BBC και την DEUTSCHE WELLE, προσπάθησε να του εξηγήσει ότι μια παρέα συνταγματαρχών, χωρίς να πάρουν άδεια από κανέναν, κατέλαβαν την εξουσία με τη βοήθεια των τανκς, κατέλυσαν όλες τις πολιτικές ελευθερίες του Ελληνικού Λαού και γέμισαν τη Γυάρο με πολιτικούς κρατούμενους.
«Μα σοβαρολογείς, θείο;» διαμαρτυρήθηκε ο δεκατριάχρονος Δημητράκης. «Είναι δυνατόν να λένε όλοι τους ψέματα;»