Πρωτοποριακός πεζογράφος και ποιητής, θεατρικός συγγραφέας, μαχητικός αρθρογράφος αλλά και αμφιλεγόμενος ιστορικός, ο Γιάννης Σκαρίμπας αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους πεζογράφους της λεγόμενης "Γενιάς του `30".

"Ιδιότυπος, αντικομφορμιστής, αναρχικός, πρωτότυπος, μοναδικός, αιρετικός, στυλίστας, σουρεαλιστής" είναι κάποια από τα επίθετα που τον συνοδεύουν.

Ο κατακερματισμός της ταυτότητας των ηρώων, η ιδιάζουσα γλώσσα του, η εξάρθρωση της σύνταξης, η υψηλή αυτοαναφορικότητα της γραφής του, η εσωτερική διακειμενικότητα, οι παραδοξολογίες, το υπερρεαλιστικό στοιχείο, η καυστική σάτιρα, ο κλαυσίγελος, είναι κάποια από τα στοιχεία της νεωτερικότητας του πεζού λόγου του. 

Στο προκείμενο μελέτημα αναλύονται αρχικά οι γλωσσικές ιδιομορφίες που διαμόρφωσαν το ιδιαίτερο εκφραστικό του όργανο. Σε δεύτερη φάση, διερευνώνται τα στοιχεία τα οποία συνθέτουν τον χαρακτήρα του παραλόγου που διακρίνει τα βιβλία του, οι παραδοξολογίες και οι σχέσεις του με τον υπερρεαλιστικό τρόπο γραφής.