Από την κοιλιά ακόμη της μητέρας της, η Μαριάμ ζει από κοντά τις πρώτες ώρες της ιρανικής επανάστασης. Έξι χρόνια αργότερα, τη συνοδεύει στο Παρίσι για να συναντήσουν τον εξόριστο πατέρα της.
Μέσα από τις αναμνήσεις των παιδικών της χρόνων, η Μαριάμ θυμάται πώς εγκατέλειψε την πατρίδα της, πώς απομακρύνθηκε από την οικογένειά της, πώς έχασε τα παιχνίδια της που αναγκάστηκε να τα δώσει στα φτωχά παιδιά της Τεχεράνης υπό την πίεση των κομμουνιστών γονιών της, πώς ξέχασε σιγά σιγά τα περσικά και έβαλε στη ζωή της τα γαλλικά, για να τα απορρίψει εκ νέου και στη συνέχεια να τα υιοθετήσει ακόμη πιο δυναμικά, φτάνοντας στο σημείο να θάψει για πολλά χρόνια τη μητρική της γλώσσα.

Η Μαριάμ Ματζιντί μιλάει με χιούμορ και τρυφερότητα για τις ρίζες της, τις οποίες αντιμετωπίζει ως βάρος, ως αφετηρία, ως μέσο κοινωνικοποίησης αλλά και ως στοιχείο γοητείας.