Τέταρτη μέρα.
Είναι Κυριακή και είμαι ξαπλωμένη στο σεντόνι που αγόρασα στην Αμερική. Έχει σταμπωτά μήλα και λουλούδια και δαντέλα στο στρίφωμα. Στον κήπο η Λίν παίζει με τη σκύλα της. Είναι μόλις οχτώ το πρωί, φωνάζει και γελάει και ξέρω ότι οι γείτονες δεν έχουν ξυπνήσει ακόμα. Δεν επεμβαίνω όμως. Κι αυτοί έχουν δυνατά το ραδιόφωνο ή την τηλεόραση, όταν προσπαθώ να κοιμηθώ υο βράδυ.
Ξαπλωμένη στα τριαντάφυλλα (χωρίς αγκάθια) εργάζομαι. Μαθαίνω τον μονόλογο της Τζένης στη σκηνή που λέει στον άντρα της ότι σκέφτεται ν’ αυτοκτονήσει.
Η Λιν μπαίνει στο δωμάτιο και μου λέει τι έπαθε το σκυλί. Ακούω τη φωνή της να μου εξηγεί πώς ανέβηκε μόνο του τις σκάλες πρώτη φορά, ενώ μέσα μου η Τζένη λέει με κουρασμένη φωνή ότι σε λίγο θα πάρει εκατό υπνωτικά χάπια και θα πεθάνει.
Ξέρω ότι σε λίγες μέρες, όταν θα πω τις ατάκες μπροστά στην κάμερα, θα έχω δάκρυα στα μάτια γιατί ξαφνικά θα θυμηθώ τη Λιν όπως είναι αυτή τη στιγμή: με φόρμα γυμναστικής και το πάνω χείλι της πασαλειμμένο με γάλα, να προσπαθεί έντονα να επικοινωνήσει μαζί μου, χωρίς να καταλαβαίνει ότι δεν ακούω τίποτα απ’ όσα μου λέει…
