Στὰ μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ 80, διαβάζοντας μία συνέντευξη τοῦ κυρ Νίκου Γαβριὴλ Πεντζίκη στὸ περιοδικὸ ΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ, μοῦ ἔκανε ἐντύπωση μιὰ φράση του στὸν δημοσιογράφο Στάθη Τσαγκαρουσιάνο, ὅτι δηλαδὴ στὴν Παράδοσή μας «ὁ θάνατος εἶναι μία κοπέλα ὄνειρο, μ’ ἕνα φουστάνι μούρλια, μ’ ἕνα φτερὸ παγωνιοῦ στὸ κεφάλι, νὰ σέρνει χορό, μὲ μαντηλάκι μπροστά, καὶ πίσω ν’ ἀκολουθοῦν νέοι, γέροι, γυναῖκες, μωρά, καλαματιανό». Ἡ φράση αὐτὴ μὲ σημάδεψε στὴ μέχρι τώρα πορεία μου καὶ ἀποτέλεσε τὸν ἄξονα γύρω ἀπὸ τὸν ὁποῖο κινοῦμαι πλέον, ἄρα καὶ στὸ κείμενο ποὺ κρατᾶς στὰ χέρια σου, φίλε ἀναγνώστη.
