...Πώς καταλήγουν έτσι τα πράγματα!
Άραγε πριν χρόνια με την υπερβολική του καλοσύνη και υποχωρητικότητα έσπρωξε την Ίνγκριντ στην αυτοκτονία;
Μήπως τώρα με τη σκληρότητά του, με το ασυμβίβαστο του χαρακτήρα του, έστειλε την Ειρήνη στο ψυχιατρείο; Ό, τι έγινε, δεν ήταν δική του επιλογή. Έχει ωστόσο μεγάλες ευθύνες. Τα ερωτηματικά αυτά τον βασανίζουν. Προσπαθεί να τα καταχωνιάσει βαθιά στην ψυχή του, μα δεν το καταφέρνει.
Ώσπου φτάνει το πλήρωμα του χρόνου, συνηθίζει και τις σκέψεις αυτές και τις εντάσσει στο φιλοσοφικό σύστημα της ωριμότητας μιας ζωής. Γεννιόμαστε μόνοι, προχωράμε μοναχικοί και πεθαίνουμε ακόμα πιο μόνοι.
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
