«Οὐδείς στέργει ἄγγελον κακῶν ἐπῶν», λέγει ὁ μάντης Τειρεσίας στόν τύραννο Οἰδίποδα. Ἐν τούτοις, κατά τήν ψύχραιμη, νηφάλια καί ὀρθολογική ἐκτίμησιν τοῦ γράφοντος, ἐρειδομένη ἐπί μακρᾶς καί προσεκτικῆς μελέτης τοῦ ζητήματος ἀπό τοῦ ἔτους 1991 καί μετέπειτα, εἶναι ἀπολύτως βέβαιον ὅτι, ἐντός διαστήματος μόλις μίας 25ετίας, μέχρι τοῦ ἔτους 2040, ἡ Ἑλλάς δέν θά εἶναι πλέον ἡ χώρα τῶν Ἑλλήνων (φιλοξενοῦσα ἴσως καί ἕνα εὔλογον καί ἀφομοιώσιμον ἀριθμόν ἀλλοδαπῶν μεταναστῶν – ἐάν καί ἐφ’ ὅσον ἡ ἰδία τό ἐπιθυμεῖ, φυσικά!). Τουναντίον, ἡ Πατρίδα μας θά ἔχει μεταλλαχθεῖ σέ μίαν πλειονοψηφικῶς ἀφροασιατικήν (κατά μέγα μέρος δέ καί μουσουλμανικήν) χώραν.
Ἡ Ἑλλάς τοῦ 2040 θά εἶναι μία πολυεθνική, πολυγλωσσική,πολυθρησκευτική, «πολυπολιτισμική» χώρα, ἕνα οὐδετεροεθνές (οἰονεῖ) κρατικόν μόρφωμα, κείμενον στήν περιφέρειαν τῆς Εὐραβίας, κάπου στό βάθος ἑνός ἀπό τούς ὁμοκέντρους κύκλους τῆς (ἐν τῷ μεταξύ διαλυθησομένης) «Ε.Ε.» – μεταξύ Μεγάλης Ἀλβανίας καί Μεγάλης Τουρκίας.
Ἡ Μεγάλη Ἀντικατάστασις θά ἔχει περατωθεῖ…