Υπάρχουν ερωτήματα –κατά το συγγραφέα– που φαντάζουν παράλογα:

Μπορούμε ν’ αναδιαμορφώνουμε την πραγματικότητα, ελέγχοντας τις αναμνήσεις; Γίνεται να αιχμαλωτιστεί το φεγγάρι; Επηρεάζει ο καιρός το χαρακτήρα ή το αντίστροφο; Έχει νόημα να φτιάχνεις παγοδρόμιο σε ηφαιστειακό κρατήρα; Τι δρα πιο καταλυτικά – το αίμα ενός ινδάλματος, που θυσιάζεται σε εξέγερση φυλακών ή αυτό που χάνεις κάθε νύχτα από τα κουνούπια;

Δεκατρείς φανταστικές ιστορίες. Φανταστικές, όχι γιατί δε θα μπορούσαν να έχουν συμβεί, αλλά γιατί δε θα επιτρέπαμε να συμβούν. Αυτό που τις συνδέει, είναι η στάση των ηρώων τους. Μια στάση άρνησης απέναντι στο περιβάλλον τους, απέναντι στην πραγματικότητα, απέναντι στον ίδιο τους τον εαυτό.

Η άρνηση αυτή, αν και καταστρεπτική, δεν εκπέμπει απαισιοδοξία. Αντίθετα, θέτει τους ήρωες αντιμέτωπους με την απεγνωσμένη τους ανάγκη για απαντήσεις και τους παρακινεί σε προβληματισμό και συχνά σε δράση. Αρνούμενοι τους γύρω τους, φτιάχνουν έναν καινούργιο κόσμο, έναν κόσμο γι’ αυτούς.