Στο τέλος της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, η Ελλάδα βυθίστηκε στη μεγαλύτερη και βαθύτερη κρίση της μεταπολιτευτικής της ιστορίας. Ένας συνδυασμός ενδογενών αιτίων και εξωγενών παραγόντων οδήγησε τη χώρα στη χρεωκοπία και σε πολλαπλά αδιέξοδα.

Η όλη συζήτηση αναφορικά με την κρίση έχει επικεντρωθεί κυρίως στην οικονομική της πτυχή. Περιστρέφεται γύρω από αριθμούς, δείκτες και μεγέθη. Και εξαντλείται σε μια ρηχή αντιπαράθεση γύρω από τα μνημόνια. Υπάρχει όμως εκκωφαντική σιωπή για τους πραγματικούς λόγους που οδήγησαν στην κρίση και τη χρεωκοπία. Υπάρχει μια σιωπηλή συγκάλυψη των ευθυνών. Ίσως γιατί οι ευθύνες μας βαραίνουν όλους ανεξαιρέτως. Την πρωταρχική ευθύνη όμως φέρει η άρχουσα τάξη αυτού του τόπου. Η πολιτική, οικονομική και πνευματική ελίτ. Κι αυτό γιατί η οικονομική πτυχή της κρίσης είναι υποσύνολο και αποτέλεσμα μιας ευρύτερης πολιτικής, θεσμικής και πολιτισμικής διολίσθησης.

Μια κρίση που προέκυψε από την αποτυχία του πολιτικού συστήματος να ολοκληρώσει το φιλόδοξο εκσυγχρονιστικό εγχείρημα που άρχισε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1974.

Για να ανοίξει ο δρόμος για τη μεταμνημονιακή ανόρθωση, χρειάζεται μία νέα Μεταπολίτευση. Που θα εκφράσει ένα διάχυτο αίτημα για αλλαγές, μεταρρυθμίσεις και εξυγιαντικές παρεμβάσεις στην κοινωνία, την οικονομία, την πολιτική και τη λειτουργία του κράτους. Πάνω σε ιεραρχημένες πολιτικές προτεραιότητες και ξεκάθαρους εθνικούς στόχους.