Με την καρδιά αδάμαστη από το χρόνο και τη μνήμη πλοηγό, η Ράνια Γέροντα συνταιριάζει αρμονικά στους στίχους της το όνειρο με το ταξίδι, τον ουρανό με τη θάλασσα, το πραγματιστικό με το φαντασιακό. Με βάρκα τ’ όνειρο κι αποσκευές τις αναμνήσεις μιας ζωής, τα ποιήματά της μοιάζουν αληθινά ψυχογραφήματα. Αποτυπώματα μιας ψυχής ανήσυχης, ταξιδιάρας, τσιγγάνας, ονειροπόλας.
Μιας ψυχής που γνώρισε προσδοκίες και διαψεύσεις, πάθη και πόνους, τη φουρτούνα και τη γαλήνη. Πεδίο δόξης μιας τέτοιας ψυχής δε θα μπορούσε παρά να είναι η λατρεμένη μάγισσα, η θάλασσα: αγναντεύει το πέλαγος, ζηλεύει τα θαλασσοπούλια, ανοίγει κουβέντα με το τρεχαντήρι, προσκαλεί το μαΐστρο. Σκαρί θαλασσόδαρτο που αντέχει στο χρόνο και δεν ανέχεται τη σκουριά, δεν προδίδει τη ζωή, δε σηκώνει σημαίες ευκαιρίας. Κι αποζητά να ντυθεί «το πλάτος, το βάθος, τους ανέμους της…»