Η ποίηση του Γιώργου Βάρσου μας λέει για μια συνομιλία. Συνομιλία που συμβαίνει όταν δύο άνθρωποι αντικρίζουμε ο ένας τον άλλον θαυμάζοντας κάτι στην ίδια την ανθρώπινη συνεύρεση,  δυνατό και επίμονο αν και σχεδόν ανεξήγητο. Σαν ηρωικό. Ξεκινά δίχως σαφή πρόθεση, κυλάει διαρκώς αλλάζοντας κατεύθυνση, τρέχει ή αναχαιτίζεται, συνεχίζει ή σταματά. Το τι ακριβώς λέγεται δεν έχει και τόση σημασία. Συχνά είναι ιστορίες του ενός ή του άλλου ή και κάποιου τρίτου, σαν να προσπαθούμε να θυμηθούμε κάτι, όχι για να γυρίσουμε στο παρελθόν, παρά για να το κρατήσουμε μαζί μας, παρόν. 

Η συλλογή ανοίγει με προλογικά κομμάτια, συνεχίζει με τρία κεντρικά μέρη και κλείνει με κομμάτια επιλόγου. Οι τίτλοι είναι από την αρχή κάθε πρώτου στίχου ή αριθμούν τις εικόνες, τα τραγούδια και τις ιστορίες που συνθέτουν τα κεντρικά μέρη. Συνολικά 26 κομμάτια, άλλα σχετικά σύντομα, άλλα αρκετά εκτενή, που θα μπορούσαν ίσως να είναι στίχοι ενός μόνο ποιήματος.

Σε ορισμένα σημεία τα πρόσωπα, οι τόποι, τα θέματα της συνομιλίας είναι μορφές ευδιάκριτες· αλλού έχουν μείνει μόνο περιγράμματα και ρυθμοί. Σε όλη τη συλλογή επιμένει πάντως η ζήτηση ενός σταθερού μέτρου αφηγηματικού λόγου.  Απηχούνται συνάμα τρόποι και τόνοι από αναγνώσεις και ακούσματα εκείνων που μεγάλωσαν στις δεκαετίες του ‘60 και του ‘70 και επιμένουν να χαίρονται τη λογοτεχνία και το τραγούδι. Η γλώσσα, εν προκειμένω, έχει επιπλέον ασφαλώς δοκιμαστεί στους ιδιόρρυθμους τρόπους της ποίησης και της πεζογραφίας που ο Βάρσος έχει μεταφράσει.