Μετά τα Ποιήματα προσωρινότητας η Βιβή Κοψιδά-Βρεττού, στη νέα της ποιητική συλλογή ανασυγκροτεί τα όρια της μικρής ιστορίας του παρόντος, μέρος της μεγά-λης ανακυκλούμενης ιστορίας των ανθρώπων:  η κρίση, η φτώχεια, οι αναμονές, οι ματαιώσεις, η ασθένεια της απάθειας, οι φόβοι και η δειλία, η μετανάστευση, οι εσωτερικοί μονόλογοι με τον εαυτό, με τα πράγματα, η φιλοσοφική θεώρηση της ύπαρξης,  το «θέατρο» που παίζεται συνεχώς ερήμην των πρωταγωνιστών του. Ο άνθρωπος και πάλι ο άνθρωπος…

Με λυρικές καταδύσεις στον χρόνο πριν, στους χρόνους μετά, η ποιήτρια ανασκά-πτει τν τραγωδία του παρόντος, υπονομεύει την ψευδαίσθηση των ανθρώπων πως «όλα καλά» και με λεπταίσθητη ειρωνεία αλλά και ένταση ψυχική και τρυφερή εν-συναίσθηση κατοπτρίζει την ανημπόρια, την αγωνία και την προσμονή του ανθρώ-που στην πικρή συνάντηση με τον εαυτό του, με την πραγματικότητα. Στοχάζεται τολμηρά πάνω στα όρια του ήθους-των ανθρώπων, της ιστορίας.

«Όλα καλά, αξιότιμοι κύριοι», όπου τίποτα δεν είναι καλά και άφαντοι οι αξιότιμοι κύριοι.

Όμως…

Να, έρχεται, φτάνει…

Κάθε γενιά τον όρκο της

λάμνει σε νερά θολά και

πράσινα και καρτερεί

τη νιότη τους… Να, έρχεται, φτάνει…