Έτσι όπως έπεφτε η βροχή και πάνω στις στάλες αντανακλούσαν τα φώτα των διαφημίσεων και των διερχoμένων αυτοκινήτων, έμοιαζε σαν κλωστή που ένωνε τον ουρανό με την γη. Κάτω από ένα υπόστεγο είχε μαζευτεί μια παρέα σαλτιμπάγκων, περιμένοντας να σταματήσει για να ξεκινήσουν για εκείνη την εκδήλωση που τους είχαν καλέσει. «Χορός σαλτιμπάγκων» έγραφε η αφίσα και κάποιοι ανυπομονούσαν να τον δουν. Θα κατάπιναν φλόγες χορεύοντας, θα εμφάνιζαν ζώα που είχαν προηγουμένως εξαφανίσει, θα ένωναν κομμάτια ύφασμα σε ένα, και στο τέλος θα πετούσαν πολλά περιστέρια στον ουρανό! Τότε, εκείνη η μεγάλη χορεύτρια που τώρα έχει περάσει στην λησμονιά, θα έτρεχε, θα έβγαζε ένα μαχαίρι μέσα από την τσάντα της και με μια γρήγορη κίνηση θα το κάρφωνε στο στήθος της!