Με δένεις, με φιμώνεις, παίρνεις το μαχαίρι, κλείνεις τα μάτια, μου δίνεις δυο-τρες, τσεπώνεις τα πενήντα χιλιάρικα, ανοίγεις την πόρτα και φεύγεις. Μπήκες φτωχός, φεύγεις πλούσιος! Τέλος συζήτησης.
Η Ελλάδα της κρίσης είναι η Ελλάδα του χτες και του αύριο; Η πατρίδα μας; Η ίδια είναι. Μόνο οι άνθρωποι αλλάζουν. Όχι αυτοί που γράφουν την ιστορία, μα αυτοί που είναι η ιστορία. Δυο απ’ αυτούς τους ανθρώπους συναντιούνται ένα απόγευμα. Για μερικές ώρες βρίσκονται ο ένας απέναντι στον άλλο, σε μια μονομαχία του παράλογου με τη λογική.
