... Όταν δεν αντέχεις να ξαναπεράσεις τα βάσανα που έζησες για χρόνια, την κόλαση που είναι η προσπάθεια ν’ανεβάσεις μια τρίωρη όπερα, να συναναστραφείς χαλασμένους ανθρώ­πους (ακόμα είμαι στα Δικαστήρια με το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών για την όπερά μου «Αλκιβιάδης» που ενώ μου την παράγγειλε, στη συνέχεια έκανε πίσω και οι ιθύνοντες μου ζήτησαν να παρουσιαστεί ως καντάτα, σε συναυλιακή μορφή, πράγμα που φυσικά δεν δέχτηκα), να μένεις άγρυ­πνος από την αγωνία και στο τέλος να μαζεύεις στα συρτά­ρια σου χιλιάδες σελίδες, χωρίς την ελπίδα να τις ακούσεις και να διαπιστώσεις αν έγραψες τελικά αυτό που ήθελες. Όχι! Δεν άντεχα άλλο!

Σιωπή και άρνηση. Ένας εφιάλτης. Σ’ αυτό το κλίμα γρά­φτηκαν τούτα τα κομμάτια. Αναζητώντας επιβίωση. Κόντρα στην άρνηση των δημόσιων θεσμών, αλλά και των δήθεν προ­οδευτικών ιδιωτικών ιδρυμάτων της μόδας που «Στεγά­ζουν κυρίως τα ψώνια, πολλά εκ των οποίων πληρώνουν βέβαια για να παρουσιάζουν τις «φαγούρες», τους ερασιτε­χνισμούς και τ’αναμασήματα ξεπερασμένων πειραματικών εμμονών, πασπαλισμένων με βαρύγδουπες «θεωρίες». Κόντρα λοιπόν στα Υπουργεία Πολιτισμού, τα κρατικά ιδρύ­ματα μα και την, χωρίς αξίες και όραμα, ιδιωτική πρωτοβου­λία. Μόνο με την αλήθεια! Όσο μπορώ!

 Χάρης Βρόντος