[...] Τον π. Αθανάσιο Πολύζο τον γνωρίζω από τα φοιτητικά του χρόνια, όπως και την πρεσβυτέρα του Βασιλικούλα, μούσα του σε πολλά ποιήματα. Ήταν και οι δυο τους άξιοι φοιτητές και είναι σπουδαίοι οικογενειάρχες.
Η αγάπη και η έγνοια του π. Αθανάσιου με συντρόφευε στα χρόνια της μοναξιάς μου στο Μόναχο, όπου υπηρέτησα ως καθηγητής στη δεκαετία του 1990. Με συγκίνηση θυμάμαι τα συχνά τηλεφωνήματά του για να μου πει τα τελευταία νέα, να με ρωτήσει πώς είμαι και να μου απαγγείλει το καινούργιο του ποίημα.
Του ανταποδίδω και από εδώ την αγάπη μου.
Τα σαρανταέξι ποιήματα αυτής εδώ της συλλογής μαρτυρούν μια ιδιόφωνη ποιητική ανοικείωση, όπου η εικόνα απαιτεί από τον αναγνώστη μια συνεχή προσπάθεια καθώς ανοίγεται ηχητικά, -γιατί στην ποίηση χρειάζεται να έχεις αυτί. Λέξεις απλές ή ποιητικές συνδυάζονται σε ένα ταιριαστό συντρόφευμα, για να μας ταξιδέψουν στα ακρογιάλια της χαρμολύπης. [...]

(Φώτιος Αρ. Δημητρακόπουλος, από τον Πρόλογο)