Τα χείλη του να ηρεμούν
σαν της Τζοκόντα στον καμβά
Τα μάτια του να γυαλίζουν
σαν του παιδιού που δώρα του χαρίζεις
Ο νους του να χαλαρώνει, να λευτερώνεται
σαν το πουλί που απ’ το κλουβί αφήνεις
Η ψυχή του να εξαγνίζεται
σαν μόλις τέλειωσε συμφωνικό κονσέρτο
Της καρδιάς του οι χτύποι να ακούγονται
σαν βήματα άσπρου άλογου περήφανου
Μνησικακίες κι εχθρότητες να παραμερίζονται
θυμοί κι ανταγωνισμοί ‘ ξοστρακίζονται.