«Όχι, είπε μέσα της. Δε θα εγκατέλειπε τη μάχη. Όχι ακόμη.
»Χτύπησε με όση δύναμη είχε τις πόρτες και άρχισε να καλεί σε βοήθεια ώσπου η πίεση που έβαζε στο λαιμό της την έκανε να αναγουλιάσει. Ο αέρας στέρευε με γρήγορους ρυθμούς και ήδη ένιωθε στο στόμα της τον καπνό που δεν μπορούσε να δει. Άρχισε να ψηλαφίζει τους τοίχους του θαλάμου, γδέρνοντας τα δάχτυλά της πάνω τους, μ’ ένα κύμα πανικού να απειλεί να την κυριεύσει καθώς ο αέρας γινόταν πνιγηρός, όξινος. Πίεσε τον εαυτό της να κοιτάξει προς το σκοτάδι, μήπως οι φλόγες που χόρευαν απέξω αποκάλυπταν κάποιο κενό στους πέτρινους τοίχους, όμως ήξερε ότι ο θόλος είχε σκαφτεί μέσα στο χώμα».