ΕΠΙ ΕΡΕΙΠΙΩΝ
Και συχνά τελευταία
καθόταν ανάμεσα στα συντρίμμια
Από παιδί βλέπεις αγαπούσε τα ερείπια
Ίσως, γιατί αυτά του έδιναν τη δυνατότητα
να φαντάζεται ή να ανασκευάζει
Ίσως, γιατί αυτά του μάθαιναν την καταστροφή
Σήμερα κάθεται ανάμεσα
σε σπασμένα δίκτυα
θρυμματισμένους λαούς
διαρρηγμένες αμοιβές
διάτρητα όνειρα
Του λείπει όμως πλέον η φαντασία
Γι’ αυτό αναρωτιέται μοναχά
τι είναι πιο επώδυνο
Tο σπάσιμο ή η συγκόλληση
Ο πόνος άραγε ή η επιδιόρθωσή του
Και τείνει πάντα προς το δεύτερο
Όπως αυτή η κολόνα του ερειπωμένου κλειστού μαγαζιού
Όπως αυτή η κολόνα δωρικού ρυθμού μιας χώρας
που γέρνει
