Η εξάρτηση οφείλεται κατά κύριο λόγο στην άγνοια του κινδύνου. Είναι σίγουρο ότι ένας άνθρωπος που έχει περάσει επιτυχώς η ανεπιτυχώς την εμπειρία της απεξάρτησης, αν μπορούσε να γυρίσει το χρόνο πίσω, θα έλεγε ένα μεγάλο όχι στη χρήση και θα παρέκαμπτε την καταστροφική ουσία.

Ένας εξαρτημένος γνωρίζει καλά, ότι έχει προκαλέσει κακό στον εαυτό και τους γύρω του με τη χρήση, ταλαιπωρείται από ένα επίμονο επικριτή που κυριαρχεί στον αδιάλειπτο εσωτερικό του διάλογο και παράγει συνεχώς ενοχές. Οι αδιαχείριστες ενοχές όμως, μας κάνουν να επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη. Αυτό συμβαίνει επειδή χαμηλώνουμε την αυτοεικόνα μας και μετά ασυνείδητα κάνουμε αυτοκαταστροφικές επιλογές για να επιβεβαιώσουμε αυτή την εικόνα.

Άρα ο σταυρός που κουβαλάει ένας άνθρωπος εξαρτημένος, είναι ήδη πολύ βαρύς. Όταν επικρίνουμε και βάζουμε σε απολογία, έναν άνθρωπο που ήδη απολογείται συνεχώς στον εαυτό του, δεν τον βοηθάμε τόσο όσο νομίζουμε. Αντίθετα άθελά μας του αφαιρούμε τη λιγοστή θέληση που του έχει απομείνει να δράσει θετικά.

Είναι πιο εύστοχο και λογικό να τον βοηθήσουμε να νοηματοδοτήσει τη ζωή του διαφορετικά, με ένα ποιο απλό και λειτουργικό τρόπο, για να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα.

Οι οχτώ κανόνες απεξάρτησης που δίνει το παραμύθι αυτό, είναι μια νέα οπτική ένας καινούριος δρόμος που ενδιαφέρει επαγγελματίες της ψυχικής υγείας, οικογένειες εξαρτημένων, εξαρτημένους, εκπαιδευτικούς, γονείς που έχουν μικρά παιδιά και θέλουν να αποφύγουν καταστροφικά λάθη, αλλά ενδιαφέρει και κάθε άνθρωπο που ψάχνει το σκοπό της ζωής του, ο οποίος είναι να γίνεται κάθε μέρα λίγο καλύτερος σε κάθε του ρόλο, δηλαδή να εξελίσσεται με διορθωτικές κινήσεις.