Ο ποιητής το έχει αποφασίσει να παραμείνει έγκλειστος με τους προσφιλείς του νεκρούς, να παραμείνει κλεισμένος στον οίκο της ποίησης, να αφουγκράζεται, να καταγράφει, να μνημονεύει, να υπάρχει μέσα από την θλίψη και το πένθος, τα σήμαντρα των προγόνων του δεν τον τρομάζουν, δεν μετανιώνει γι’ αυτό, δεν μεταπείθεται. Θυσιάζει τον εαυτό του, τρέφει την ποίησή του με το σώμα του το ίδιο, αμετακίνητος στην μεγάλη θυσία της ποίησης. Εκεί νιώθει ασφαλής. Γιατί τους αφοσιωμένους της η ποίηση δεν τους προδίδει ποτέ. Κι αυτό το αποδεικνύει το ποίημα με την ίδια του την σάρκα. Υπάρχει απόλυτη ταύτιση της ποιητικής πρόθεσης με το αποτέλεσμά της.
