"ΤΑ ΓΕΛΙΑ ΜΑΣ" όταν σκάγανε τα γέλια μας μπαλόνια χρωματιστά πετούσαν μακριά τώρα σκάνε σαν οβίδες βυθίζονται στη λάσπη χάνονται θα τα βρουν οι μελλοθάνατοι στις ανασκαφές πολύ παρακαλώ, μη σκάσουν στα χέρια τους. (Από το βιβλίο)
"ΤΑ ΓΕΛΙΑ ΜΑΣ" όταν σκάγανε τα γέλια μας μπαλόνια χρωματιστά πετούσαν μακριά τώρα σκάνε σαν οβίδες βυθίζονται στη λάσπη χάνονται θα τα βρουν οι μελλοθάνατοι στις ανασκαφές πολύ παρακαλώ, μη σκάσουν στα χέρια τους. (Από το βιβλίο)
Η γυμνή ποίηση της Νίκης Παυλίδου, tvxs.gr, 21/7/2014, Δήμος Χλωπτσιούδης
ήταν να μην πω
να μη σκύψω έξω απ’ το παράθυρο
να μην μπω στο τούνελ
με το φως
με γυρισμένη πλάτη
με ακροβατικά
ολόκληρη
άδικο
πάντα μ’ έβλεπα ολόκληρη
αν εξαιρέσεις πέντε ηλίθιους που δεν μ’ έβλεπαν
αν εξαιρέσεις και πέντε καλούς κακούς κι άσχημους
αν εξαιρέσεις την εξαίρεση
στο τούνελ το μισογκρεμισμένο πάντα
το γεμάτο σκουπίδια
σαλιγκάρια και μαργαρίτες
αυτές οι τελευταίες έκαμναν τη διαφορά
από πονηριά δεν τις έκοβα
εκεί, σκαρφαλωμένες στο απέθαντο μιας ανένδοτης ανάσας
ώριμος καρπός με φωτεινές ρίγες
μαχαίρι γυαλιστερό
αστραπή, λειτουργός της θέμιδος
κορμί με πρόσωπο
κόκκινα μάτια
βρυκόλακας να πίνει βυσσινάδα με καλαμάκι
ασήμι και κάθετες ακτίνες επιβίωσης
αυτό λέγεται αίσθηση πραγματικότητας
στη γλώσσα σου.
