Η εμπειρία των ονείρων που οι αρχαίοι είχαν υιοθετήσει ως θεραπεία στα ανά την Ελλάδα ιερά του Ασκληπιού (πολύ κοντά στον τρόπο που τα αντιμετωπίζει σήμερα η ψυχανάλυση) έχει καταγραφεί σε μια σειρά σωζόμενα πινάκια στο Ιερό του Ασκληπιού στην Αρχαία Επίδαυρο. Η αρχαϊκότητα εκείνων των αφηγήσεων επανέρχεται με ανέλπιστη ζωντάνια σε μια σειρά αντίστοιχες «καταγραφές» από τον Κώστα Αλεξόπουλο, καταγραφές που κινούνται σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο από πρώτη ματιά, αλλά που αποδεικνύεται, τελικά, ότι δεν αποτυπώνουν τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από τον κόσμο και τη ζωή σ’ εκείνο το περίφημο λιβάδι με τ’ ασφοδίλια του Ομήρου και του Σεφέρη.

Τα μικρά, λιτά αφηγηματικά κείμενα αυτού του τόμου αντλούν τη δύναμή τους από την αλήθεια τους: τον τρόπο, δηλαδή, που ο «αυτο-αναλυόμενος» αφηγητής περιγράφει τα περιστατικά της ζωής ως εδώ και μετά θάνατον, ως τώρα και άλλοτε, ως σημερινή ανάγκη και αλλοτινή επιθυμία, ως φανερή ηδονή και ως απωθημένη κ.ο.κ. Στα μάτια του αναγνώστη, που θα ρεμβάσει χωρίς αναστολές στα διάσπαρτα Πινάκια αυτών των σελίδων, απλώνεται ένας μαγευτικός κόσμος: ονειρικός ναι, πραγματικός επίσης, όπως ακριβώς συμβαίνει στα καθημερινά μας όνειρα και, το κυριότερο, με τα ίδια αφηγηματικά, συμβολικά υλικά…