Πρέπει να καθαρίσει το σκοτάδι και να αναδειχθεί το κενό. Και η πορεία προς αυτό. Να υπάρχει σε όλο το έργο η αίσθηση του κενού. Και στο τέλος αυτό να γίνεται διαυγές: ότι πρόκειται για μια απύθμενη βουτιά στο κενό, όχι στο σκοτάδι.

Ένας άντρας και μια γυναίκα συναντιούνται, δίχως να ειδωθούν ποτέ, στην δίδυμη κάψουλα ενός διάσημου παιχνιδιού roller coaster, του Ζyklon. Μέσα στον προγραμματισμένο από το παιχνίδι εγκλεισμό τους και έχοντας την ελευθερία να πούνε ό,τι θέλουν, καθώς δεν θα συναντηθούν ποτέ, κατασκευάζουν ταυτότητες, επινοούν “εαυτούς”, θυμούνται ιστορίες – και, περίπου μοιραία, ανατρέχουν στην παρελθοντική (;) κτηνωδία του Ολοκαυτώματος, των θαλάμων εξόντωσης και του αερίου Zyklon B. Με την ευκολία της απόστασης τόσων χρόνων κάνουν φτιάχνουν σενάρια και στήνουν υποθετικές «παλαιές ιστορίες κραταιής αγάπης». Μα κάποια στιγμή οι δύο ήρωες καταλαβαίνουν πως πλέον δεν υπάρχει επιστροφή από τους «εαυτούς» που δημιούργησαν: η Ιστορία που θυμήθηκαν τους κυριεύει, η υποθετική αγάπη τους γίνεται Πεπρωμένο. Και πως εν τέλει το αέριο Zyklon Β ίσως να βρίσκεται στον εξαερισμό του θεάτρου. Ένας ρομαντικός εφιάλτης για την κραταιή αγάπη, για την δύναμη του Πεπρωμένου, για την μεγάλη συνάντηση των ανθρώπων.