Πήγα στον Κωνσταντίνο Πάσσαρη εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα και από αυτό το Βουκουρέστι. Πήγα αψηφώντας και κόπο και χρήματα όχι λίγα από την τσέπη μου. Και πήγα δυο φορές. Και δεν θα κουρασθώ να πηγαίνω. Και είμαι, κ. επικρι­τές, 78 χρονών. Άλλα μπροστά στο καθήκον μου, δεν υπολογίζω τί­ποτε. Και θα είμαι ευτυχής, όπως τούτο το λέω στους κρατουμέ­νους κάθε φυλακής, αν η καρδιά μου χτυπήσει τον τελευταίο της χτύπο στην ωραία αύτη πορεία μου της χριστιανικής αγάπης. Στις επισκέψεις μου αυτές. Σε κάποια φυλακή. Στην ώρα της ομιλίας μου, όταν υψώνοντας τη φωνή μου με πόνο και αγάπη, λέω στους κρατουμένους με αφορμή το ληστή του Σταυρού: Εμπρός, αδελφοί μου κρατούμενοι! Να γίνουμε όλοι μας ληστές, για να ληστέψουμε τον Παράδεισο, όπως τον λήστεψε, κατά την έκφραση του ιερού Αυγουστίνου, και ο ληστής του Σταυρού. Όχι όμως με όπλα και σπαθιά, αλλά μόνο με την ολοκληρωτική μετάνοια μας.

Ό Κωνσταντίνος Πάσσαρης, κ. επικριτές μου, βρίσκεται στο δρόμο τής μετάνοιας. Μόνο αυτό λέω τώρα. Τίποτε περισσότερο. Και δεν λέω τίποτε άλλο, γιατί δεν έχετε τη δυνατότητα να το αποδεχθείτε. Εκεί πάνω στα Καρπάθια όρη εγώ, κάθε φορά πού ανε­βαίνω, τελώ μνημόσυνο των σκοτωμένων. Σείς τι κάνετε; Άλλα το θέμα είναι μεγάλο. Γι` αυτό και εκδίδω βιβλίο με το ίδιο θέμα: ΓΙΑΤΙ ΠΗΓΑ ΣΤΟΝ ΠΑΣΣΑΡΗ, οπού αναλύω το θέμα εκτενέστερα με βάση το Ευαγγέλιο και την Άγιοπατερική παράδοση, διανθισμένο με σχετικές εικόνες.