Χρόνια και ζαμάνια περιπλανιόνταν στα βουνά και τους κάμπους της πατρίδας μας και των Βαλκανίων οι νομάδες Σαρακατσιαναίοι. Από τον Μοριά ως τον Αίνο και τη Μικρασία. Χαρά τους ήταν τα βουνά. Κι αυτά τους καρτερούσαν. Ίσκιωναν τα βουνά, μέρευαν. Ολάκερη Ρωμιοσύνη ζούσε κι ανάσαινε ψηλά στα κορφοβούνια.

Αυτόν τον κόσμο τον παλιό ζωντανεύει μέσα στις σελίδες του βιβλίου του « Ο Καλυβοδάσκαλος » ο Θόδωρος Γιαννακός.  Κόσμο αφκιασίδωτο.  Κόσμο που έκρυβε στα φυλλοκάρδια του αρχοντιά και Ελλάδα˙ τον πανάρχαιο ελληνικό τρόπο ζωής, ο οποίος πάντα θωράκιζε την ελληνικότητα απέναντι στην αλλοτρίωση και τη φθορά.

Ο συγγραφέας, για να μας πει αυτά που θέλει, χρησιμοποιεί ως όχημα το δασκαλοκάλυβο, το «Κρυφό Σχο­λειό» των βουνών.   Ίσως το πρώτο ιδιωτικό σχολείο στον τόπο μας.

Οι καλυβοδάσκαλοι, με τις μικρές τους δυνάμεις, ήταν η χαραμάδα μέσα από την οποία περνούσε, σαν αύρα, η ανάσα του έξω κόσμου και μπόλιαζε την πρωτόγονη γνώση αυτών των απλών και περήφανων ορεσίβιων Ελλήνων.