Στο μυθιστόρημα «η Αριάδνη της οργής» έχουμε την ένταση της προσωπικής δραματικής αναμέτρησης, που φτάνει ως τα κράσπεδα της τραγωδίας, γιατί η ηρωίδα αναμετριέται με μια μοίρα που διακυβεύει την ύπαρξή της, την ηθική της οντότητα, την αξιοπρέπεια και την αυτοεκτίμησή της.
Παράλληλα δε αντιστρατεύεται τους δημιουργούς της κρίσης της κοινωνίας μας που με υπομόχλιο την καθολική διαφθορά διαλύουν την κοινωνική συνοχή, εκτελούν οράματα κι αφήνουν αγώνες αδικαίωτους. Σ’ αυτό το αρνητικό αντικειμενικά περιβάλλον, η ίδια επιστρατεύει τον κόσμο της, όχι για κάποιου είδους επιβίωση, αλλά για βιωματικές αρτιότητες, για μιαν αισθαντικότητα αλήθειας κι αγωνιστικής κατάκτησης.
Γόνος ισχυρής οικονομικά οικογένειας δεν ξεπέφτει στη μετριότητα ενός ανόητου υλοζωισμού. Αναζητεί τον έσχατο λόγο της ύπαρξής της, καθώς συνδέει τη ζωή της με το πάθος και τα πάθια της υπεριστορικής Αριάδνης του Μίνωα της Κνωσσού. Δένεται αλληλέγγυα με τους αδύνατους, τους έντιμους και τους εραστές των μακρινών οριζόντων.
Η Αριάδνη αποτελεί ως χαρακτήρας, ως στάση ζωής, ως όραμα και πάθος ένα πλάσμα συμμετρίας, αρμονίας σε βιώσεις , σε αγωνιστικότητα με οργή κατά της αδικίας και των αδίκων. Μεταξύ ομορφιάς, γλυκύτητας και εξέγερσης πορεύεται τους δρόμους της με τον δυνατό και ανθρωπιστή πατέρα στο πλάϊ της. Οι αγάπες της δεν λειτουργούν ως αλώσεις, αλλ’ ως απελευθερώσεις ολοκληρωμένες: αγάπη, ελευθερία και ευθύνη. Και το τίμημα καταβλητέο σε πρώτη ζήτηση. Λειτουργεί άνετα ως πρότυπο ζωής, όχι άνοστου ιδανισμού.
