ΜΕ τρυφερότητα και θλίψη, με πικρία και οργή, η Μαρία καταθέτει τη δική της εκδοχή του συγκλονιστικού γεγονότος που υπήρξε καθοριστικό τόσο για την ίδια όσο και για την ανθρωπότητα. Γερασμένη, καταπονημένη και εξόριστη, η Μαρία αγνοεί την παράμετρο ανθρωπότητα. Για κείνη μετράει ότι το παιδί της πέθανε με τρόπο σκληρό και απάνθρωπο για έναν απροσδιόριστο σκοπό, σε μια εποχή αλλαγών και ανακατατάξεων.
ΚΑΘΩΣ η ζωή της έχει αρχίσει να παίρνει μυθικές διαστάσεις, η Μαρία αποφασίζει να μιλήσει. Μέσα από τη σπαρακτική αφήγηση των γεγονότων αναδύεται όχι μόνον η τραγική μορφή της μητέρας αλλά και η μορφή της γυναίκας που ασκεί με το ίδιο ήθος και αυστηρότητα την κριτική και την αυτοκριτική.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]