Η εικόνα του πολιτικοποιημένου διανοουμένου -ιδιαίτερα στην πλευρά εκείνη του πολιτικού φάσματος που επί δεκαετίες διαφέντευε η αριστερή μαρξιστική σκέψη- βρίσκεται τελευταία σε κάμψη. Ομοίως, υποχώρηση γνωρίζει η συμμετοχή των `θεωρητικών` στη δημόσια συζήτηση.
Όμως, παρουσίες όπως του Τέρρυ Ήγκλετον, με την αμεσότητα του λόγου, με τη συνειδητή εκ μέρους του υπονόμευση του θεωρητικού ύφους, με την ενσωμάτωση του πολιτικού σε κάθε στροφή της επιστημονικής προσέγγισης του λόγου, μαζί με τη διαρκή ανάδειξη της κοινωνικής διάστασης των πραγμάτων στο βάθος, είναι παρουσίες πολύτιμες στις μέρες μας. Γιατί συνειδητοποιούμε ότι `χωρίς τη γλώσσα [το λόγο], τις περίπλοκες έννοιες, τις δυνατότητες της αφηρημένης σκέψης, του υπολογισμού και της γενίκευσης, δεν θα μπορούσαμε να σχεδιάσουμε μαζικές δολοφονίες· ούτε όμως θα μπορούσαμε να αναπτύξουμε και τη χειρουργική`, όπως σημειώνει ο ίδιος.
Κάτι ακόμη περισσότερο: είναι ένας τρόπος να αποφύγουμε την ισοπέδωση του δημόσιου βίου, τον πειρασμό να γίνει `η πολιτική ισότιμη με το ψάρεμα`.
