Από το 1994 και εξής, `Senna` δεν είναι ένα πρόσωπο αλλά μια απώλεια, μια νοσταλγία και μια οδυνηρή έλλειψη προσωποποιημένη με τα χαρακτηριστικά του: το μελαγχολικό βλέμμα, το κίτρινο κράνος, τα φθαρμένα γάντια, η βραζιλιάνικη σημαία που ανεμίζει μέσα από το κόκπιτ, η κραυγή στον τερματισμό, ένα έπαθλο που υψώνεται με υπερπροσπάθεια στο βάθρο της νίκης. Ο Ayrton Senna είναι ο άγγελος της νοσταλγίας, του βραζιλιάνικου `σαουντάτζι` (saudade).
Το Senna: Το Πνεύμα της Ταχύτητας αποπειράται να αναλύσει τον ήρωα και το φαινόμενο, ανατέμνοντας ταυτόχρονα την αφόρητη νοσταλγία, την αδιανόητη απουσία ενός ξεχωριστού ανθρώπου, του μεγαλύτερου αστέρα που ανέδειξε ποτέ η Φόρμουλα 1, μιας προσωπικότητας πολύ πιο σημαντικής από το ίδιο το σπορ.
`...μιμούμενος τον Senna και εφαρμόζοντας τις δικές του αρχές στο δικό μου έργο, συνειδητοποίησα ότι με αυτή τη μέθοδο ενσυναίσθησης καταλάβαινα καλύτερα τον Senna μέσω εμού, όπως καταλάβαινα καλύτερα εμένα μέσω του Senna.
Φαίνεται ότι οι σχέσεις τέτοιας έντασης συνάπτονται ελάχιστες φορές ή ίσως μόνο μία στη διάρκεια ενός συγγραφικού βίου, οπότε μάλλον θα πρέπει να είμαι ευγνώμων που είχα το προνόμιο να το ζήσω...`

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]