`Αβατάρα`:
Στου Πικιώνη καλντερίμι,
Χρυσομάλλικο αγρίμι,
Μες σε στέρνα κολυμπά.

Μπρος στο δίστρατο διαβάτης,
Δυο φυγών του ζευγολάτης,
Κοντοστέκει... και γελά!

`Ποια χαρά σε λούζει, φως μου,
Που να σε φιλούσ` ο νιος μου
Και να παίζατε γυμνά`

`Ξένε, έχω και για σένα,
Που `χεις χρόνια καμωμένα
Περιουσία βασιλιά...

Χτες το βράδυ στο ξωκλήσσι,
Σαν κερήθρα σε μελίσσι,
Στριμωχτήκανε πολλοί

Και τη λειτουργί` άρχισαν,
Τα δεινά τους εξόρκισαν
Και τη θάλασσα τρελλή.

Μα στο πείσμα των προσώπων,
Τεθλιμμένων κι αποτροπών
Δεν τους έλαχε λεπτό

Για να δουν αυτόν που είδα!
Τώρα σπεύδω σαν τη Λήδα
Στον Ευρώτα να νιφτώ!

Το στεφάνι του να βρέξω,
Την πορφύρα να φορέσω
Κι απ` το πάθος μου να πιω!`