[...] Όποτε βρίσκομαι στη Λυών, πετάγομαι μέχρι το δεύτερο όροφο του Musee des Beaux-Arts, για να βρεθώ μπροστά στο πορτραίτο της "Τρελής" του Ζερικώ. Τις προάλλες, ο φύλακας του Μουσείου με κοίταξε αλλόκοτα που με άκουσε να τη φωνάζω... Μαρία! Τι φταίω εγώ που είναι ολόιδια με τη φτωχούλα τη Μαρία, την αδερφή του Αριστείδη, των παιδικών μου χρόνων;

[...] Είχε γεννηθεί το θέρο, στο σταροχώραφο που θέριζε ο πατέρας του με το δρεπάνι. Η μάνα του έδενε τα δεμάτια με την κοιλιά στα δόντια. Εκεί την έπιασαν οι πόνοι. Τον γέννησε και τον αφαλόκοψε μονάχη της, κάτω από έναν έλατο. Έτσι κι αλλιώς δεν προλάβαινε να πάει στο χωριό. Ύστερα φώναξε τον άντρα της, που συνέχιζε να θερίζει και δεν είχε πάρει είδηση, και του ’δειξε το γιο του. [...]

[...] θα έπρεπε ν’ αρχίσει γαλλικά τότε, όπως την είχε συμβουλέψει η Μαντεμουαζέλ Μαρί, που έμενε δίπλα τους, και θα χρειαζόταν δυο-τρία βιβλία που δεν βρίσκονταν εύκολα και κόστιζαν κιόλας αρκετά. "Θα σου χρειαστούν του παραχρόνου στο Γυμνάσιο" της είχε πει. "Του παραχρόνου; Μα... έχουμε καιρό για του παραχρόνου! Θα ξανατραγουδήσω και θ’ αγοράσω βιβλίο! Την κούκλα, όμως, που θα την ξαναβρώ;" ... Της είχε πει ότι αυτά ήταν πιο χρήσιμα από την κούκλα, που στο τέλος θα της έβγαινε και το κεφάλι και τα χέρια και τα πόδια της. Εκείνη βέβαια, επέμεινε ότι τίποτα δεν θα της έβγαινε! Ούτε το κεφάλι ούτε τα χέρια ούτε τα πόδια της! Τίποτα δε θα άφηνε να της βγει! Θα την πρόσεχε σαν τα μάτια της! [...]

[...] Ο Στάθης οδηγούσε το φανταστικό αυτοκίνητό του. Δεν κράταγε τίποτα στα χέρια του, όμως έστριβε το ανύπαρκτο τιμόνι του κι άλλαζε τις ταχύτητες σαν να υπήρχαν. Έκανε και κόντρες με το Βελισσάρη. Εκείνος οδηγούσε το αόρατο αυτοκίνητό του κι είχε για τιμόνι το καπάκι της ολοκαίνουργιας κατσαρόλας της μάνας του. Σίγουρα το ’χε πάρει κρυφά, χωρίς να τον δει, και καμάρωνε λέγοντας στο Στάθη "αγόρασα καινούργιο αμάξι, σ’ αρέσει;" [...]

Σουουουουτ! Μη μας ακούσουν... Ε, ναι... λοιπόν, εγώ είμαι η Ζοσεφίνα η άσπρη, η μαύρη, η κίτρινη και η κόκκινη! Και δεν σας κάνω καθόλου πλάκα! Να κι οι οργαντίνες που μου έραβε η μαμά μου... ρωτήστε και τη Λέλα... Λέλαααα!!!!... Πες τους!!!!

[...] Άφησε και το Γιωργή να απορεί, όχι τόσο γιατί η σύζυγός του εγκατέλειψε το "Μαρία Ταλιόνι ballet-style... -δεν ήξερε καν αν τπήρχε τέτοιο στυλ- αλλά για το πώς θα δεχθεί η Τζόαν τους καλεσμένους της "μέσα σ’ αυτό το πράγμα"... Και "αυτό το πράγμα» δεν ήταν παρά η χαριτωμένη μίνι φούστα της Μαίρης Κουάντ και μάλιστα "δια χειρός" της αγγλίδας σχεδιάστριας. [...]

[...] Κι ακόμα ψάχνω, όταν περνούν οι αγριόχηνες, να ξεχωρίσω αν το κοπάδι τους το οδηγεί η ίδια αρχηγός, η Άκα απ’ το Καμπνεκάιζ... Ύστερα ψάχνω γρήγορα-γρήγορα να ξεχωρίσω ποια να ΄ναι η Ίκσι και η Κάκσι, η Κόλμε και η Νέλια, ο Άσπρος Χήνος, ο Βίζι και η Κούζι...