«Αλλά ξημέρωσε. Μία μέρα, με ήλιο και βροχή, σαν τη ψυχή μου. Μέσα μου ανέτειλε ο ήλιος της αγάπης και την ίδια στιγμή έσταζε μονότονα ένα κρυφό δάκρυ. Μια βαθιά ανησυχία σκέπαζε με μαύρα σύννεφα τον ήλιο κι αυτός κάθε τόσο τα διαπερνούσε κι έβγαινε πάλι λαμπερός και ακμαίος. Δεν ήξερα αν θέλω να τραγουδήσω από χαρά για τον έρωτα, που απροσδόκητα δονούσε την ύπαρξή μου ή να λουφάξω από τρόμο μπροστά σ` αυτό που έβλεπα να έρχεται. Γιατί δεν μου είχε γράψει ο Περσέας; Ποιο αποτρόπαιο σχέδιο ετοίμαζε; Κι αν η νύχτα, μ` ένα όνειρο κακό, μου είχε στείλει το φοβερό μαντάτο; Αν την ίδια ώρα που τα χείλη μου μάθαιναν την αγάπη, ο γιος μου άνοιγε τα κιτάπια του θανάτου; Ο έρωτας κι ο θάνατος, ήλιος και βροχή την ίδια μέρα...»
Η Δανάη είναι η γυναίκα που κάνει ένα μεγάλο ταξίδι στο χρόνο και στα βάθη του εαυτού. Βγαίνοντας από έναν πανάρχαιο μύθο ξαναζεί στο σήμερα, αναζητώντας τη λύτρωση στη σύνθετη εποχή μας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]