Και πολλοί και λίγοι έχουν ασχοληθεί με την Βυζαντινή Εικόνα. Περισσότεροι είναι εκείνοι, οι ιστορικοί, κριτικοί κλπ. της Τέχνης. Ας τους ονομάσουμε `θεωρητικούς` της Βυζαντινής Εικόνας. Λιγότεροι ίσως είναι οι εφαρμοσμένοι, τεχνικοί κλπ. Ας ονομάσουμε αυτούς τους δεύτερους `μηχανικούς` της Βυζαντινής Εικόνας.
Θα μπορούσαν (και θα έπρεπε) πολλοί και περισσότεροι να είχαν ασχοληθεί. Εντούτοις όμως και με την υφιστάμενη κατάσταση, δεν μειώνεται σε τίποτε η αξία και το μέγεθος της Βυζαντινής Εικόνας. Διότι αυτή η αξία είναι αδιαμφισβήτητη και αντικειμενική. Παραμένει μάλιστα ακέραιη, όχι μόνο στην συνείδηση των ανθρώπων, στα βιβλία, τα μουσεία, τους ναούς, τις μονές και όπου αλλού. Καθώς παραμένει αξία διαχρονική και αντικειμενική και μόνο με την αυθυπαρξία της.
Το ίδιο εξάλλου δεν συμβαίνει -σε εκτενέστερη κλίμακα- με την επιστήμη και την σχέση της με τον Θεό; Αν εξαιρέσει κανείς τους ελάχιστους, αναλογικά, επιστήμονες που ενασχολούνται με Εκείνον, οι υπόλοιποι όχι μόνο δεν ασχολούνται αλλά Τον έχουν εκτοπίσει (εξορίσει) από κάθε συζήτηση, λόγο, πείραμα, υπόθεση κλπ. Οι επιστήμονες λοιπόν εξορίζουν Εκείνον· Εκείνον ο Οποίος δημιούργησε τα πάντα, όπως βέβαια δημιούργησε και την επιστήμη και αυτούς τους ίδιους! Αν ερμηνεύσουμε την κατάσταση με καλή διάθεση θα την παρομοιάσουμε με τα παιδιά που παίζουν και απαιτούν από τον πατέρα τους να μένει έξω από τα παιχνίδια τους... Κάθε άλλη ερμηνεία χαρακτηρίζει αυτή την αποπομπή του Δημιουργού ως φρικτή και φαιδρή.
Καθώς κανείς συνετός και λογικός άνθρωπος/επιστήμονας δεν διανοείται, ούτε διατείνεται ότι μπορεί να υπάρξει ένα οποιοδήποτε στοιχείο χωρίς να έχει γεννηθεί/δημιουργηθεί από κάποιον. Αυτό αποτελεί σύνεση και σοφία. Αυτή η συνετή στάση των επιστημόνων εδράζεται στο γεγονός ότι οι εχέφρονες των επιστημόνων αντιλαμβάνονται την προϋπόθεση ύπαρξης μίας έλλογης Σοφίας η Οποία συνέχει (και προφανώς δημιούργησε) τα πάντα. Η Σοφία λοιπόν Αυτή κατέστη δυνατόν να απεικονισθεί ώστε να είναι αντιληπτή από εμάς εντός των `οικείων όρων` μας. Αυτό έγινε εφικτό δια της ενανθρωπίσεώς Της και το έργο της απεικόνισης ανέλαβε αυτό που σήμερα χαρακτηρίζουμε με τον όρο `Βυζαντινή Εικόνα`.
Αναρίθμητες είναι οι πτυχές και οπτικές γωνίες υπό τις οποίες μπορεί να θεωρηθεί η Βυζαντινή Εικόνα και αντίστοιχα οι (επιστημονικοί) χώροι που εμπλέκονται σε αυτήν. Για παράδειγμα μπορούμε να αναφέρουμε τους χώρους που κλήθηκαν και συμμετέχουν στον παρόντα τόμο:
1. Πληροφορική
2. Επεξεργασία Εικόνας
3. Πληροφοριακό Περιεχόμενο
4. Φυσική/φυσικοχημεία
5. Lasers
6. Ιατρική
7. Χαρτογραφία
Σε κάθε περίπτωση όμως δεν θα πρέπει να ξεχνά κανείς το εξής: η Βυζαντινή Εικόνα έχει εκτός όλων των άλλων, ένα στοιχείο συστατικό, μοναδικό, αναπόσπαστο: το περιεχόμενό της. Το οποίο είναι η αιτία δημιουργίας των εικόνων αυτών. Δηλ. η πίστη και λατρεία, η αναγωγή προς τον Θεό.
Υπό τα πρίσματα αυτά πρέπει (όχι με την επιτακτική έννοια της λέξης, αλλά με την οντολογική, η οποία εκρέει από την αλήθεια και την ισχύ των πραγμάτων) να θεαθεί η Βυζαντινή Εικόνα. [...]
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
